Habang isinusulat ko tong post na to, ginawa ko munang paulit ulit yung kantang Magkabilang Mundo ni Jireh Lim sa iTunes. Para feel na feel kong magsulat habnag nakikinig. Oo, mahilig akong mag-ulit ulit ng kantang bumabagay sa mood ko.

1:55 AM dito ngayon sa Murika. Patulog na dapat ako. Ipipikit ko na sana ang mga mata ko. Nang.. Naluha na naman ako. (Mas malala pa ata itong sakit ko kesa sa sakit ng mga nasa ospital, pero biro lang yun. Mas malala pa rin ang kanser sa pagka-homesick ko.) Kaya bumangon ako at inopen si lappy para magsulat dito. Maliban sa outlet ko to, napapatigil rin ako sa kakaiyak sa tuwing nagsusulat ako dito, syempre kahit papano kailangan ko pa ring mag-isip para naman hindi nakakahiya sa inyo na nagbabasa. Hindi naman ako makaisip ng umiiyak. Kaya ayan, nawala agad ang mga luha ko. Salamat wordpress.

Gusto ko lang i-larawan sa inyo kung ano ang pananaw ko sa salitang ito:

HOMESICK – isang salita na naglalarawan sa sobrang pagkalungkot, pagiyak at pagkabagot ng isang taong malayo sa kanyang pinanggalingan. Parang sakit na hindi. Hindi ko maipaliwanag kung bakit may “sick” sa salitang yan, wala naman akong lagnat o sipon o ubo. Isa rin yang pakiramdam na hindi mo maipaliwanag. Oo, parang pag-ibig, pero mas malalim pa rin ang pag-ibig syempre. Isang pakiramdam na kahit ang tanging paraan para ito’y mawala ay umuwi kung sang planeta ka mang galing pero hindi mo magawa dahil sa isa na namang salita.. SAKRIPISYO.

Magdadalawang buwan na akong narito. Pero hindi ko pa rin matanggap kung bakit hindi ko maisapuso ang propesyon ko. Minsang gusto ko ng magalit sa sarili ko kung bakit hindi ko kayang mahalin ang lisensya ko. Kung bakit hanggang ngayon, microprocessor pa rin ang nasa utak at puso ko.

Kaso may dalawang salita na naman, “no choice”. Wala na akong magawa, nandito na ako e. Sana lang maging masaya ako, at maging worth it lahat ng lungkot na nararamdaman ko ngayon. At alam kong kahit mahirap ngayon, malalagpasan ko rin lahat ng ‘to. Sabi nga nila, “walang ibibigay sayong pagsubok ang Diyos na hindi mo kaya..” Naniniwala ako dun at may tiwala rin ako sa Diyos.

Pagkatapos kong isulat ang huling paragraph na ito, ako’y mahihiga na. Pipikit at makikita ang limang taong nagbibigay ng inspirasyon at lakas ng loob sa akin. At kinabukasan, makakangiti na naman ako. Lalo na’t makakapanood ako ng teleserye ni Daniel Padilla.

 

PS. Wala akong pake sa typo. Inaantok na ako.